Dat roeiers buitensporters zijn en houden van een fysieke uitdaging hebben enkele leden van de Hertog dit jaar weer bewezen door de Nijmeegse Vierdaagse te finishen. Joke Smits en Lex Schregardus hebben voor de respectievelijk 10e en 12e keer de 40 km voltooid, waarbij ze op de derde dag, de dag van de ‘Zevenheuvelen’ een gelegenheidskoppel vormden.
De Vierdaagse lopen is voor Joke niet vanzelfsprekend. Ze vertelt: “Zoals velen van jullie weten ben ik door een aangeboren netvliesafwijking blind geworden en word naar de roeivereniging begeleid door mijn geleidehond Marie. Rond mijn 40ste jaar werd mijn restvisus zo gering dat ik op straat niet meer in mijn eigen tempo kon lopen. Dankzij een geleidehond heb ik mijn mobiliteit gelukkig weer kunnen vergroten: van een rondje Rosmalen naar steeds langere boswandelingen tot ik samen met mijn man en hond het Pieterpad liep. Ik heb het aan mijn honden te danken dat ik een lange afstandswandelaar ben geworden”.
Aanvankelijk wilde Joke ook de Nijmeegse Vierdaagse met haar hond lopen. De geleidehondenschool raadde het af; de hond zou geen overzicht hebben in de massaliteit en 40 km over asfalt is te belastend voor hondenvoetjes, daarbij de hitte… ze hadden een punt.
Iedere dag is een unieke belevenis
Omdat het wandelfestijn eveneens veel vergt van menselijke begeleiders, ontstond het idee om voor iedere wandeldag een andere buddy te zoeken. Zodra Joke zich heeft ingeschreven, begint ze om zich heen te vragen wie wil en sprak natuurlijk ook de sportievelingen binnen de roeivereniging aan. Lex was meteen enthousiast en ze hebben nu al drie keer een geweldig leuke Vierdaagse-dag samen beleefd.
De begeleider is als een slagroeier
Door de visuele beperkingen van Joke mochten ze direct na de 50 km lopers, om 04.45u starten, wat een aangenaam vroege finish betekende op de warme wandeldag. Lex ziet net zo veel verschillen als overeenkomsten tussen roeien en wandelen. De verschillen zijn duidelijk, maar als je naar de overeenkomsten kijkt, dan zijn dat met name het gebruik van de been- en rugspieren, de drink-, eet- en rustdiscipline (als je langere afstanden roeit) en een algehele fitheid en conditie om zo’n lange dag plezierig te kunnen voltooien.
Daarnaast is er ook de onderlinge afstemming van dit ‘tweetje ongestuurd’ in de vorm van een verbindingshulpmiddel tussen Joke en Lex. “Het eerste uurtje is er sprake van begeleiding, maar daarna voelden we elkaar feilloos aan zonder nog te hoeven corrigeren”, aldus Lex. Joke deelt dit enthousiasme: “Tijdens het wandelen is het voeren van gesprekjes heel gezellig, omdat ik buiten geen last heb van weergalmende stemmen. Wanneer we in de dorpskernen lopen en vergaan van de harde muziek, vertrouw ik op mijn begeleider en heb ik het gevoel in het ritme van de muziek vleugels te krijgen”. Elke dag een andere begeleider maakt het voor Joke extra afwisselend: “Vergelijk het maar met een slagroeier, waarvan er ook geen twee dezelfde zijn”, vervolgt ze. En er is nog een opmerkelijke overeenkomst: beiden hadden geen enkele blaar; noch op hun voeten van het wandelen noch op hun handen van het roeien. “Een kwestie van trainen”, aldus de twee, die voornemens zijn om in 2018 weer deel te nemen.
Marion Aarts